Produced by Sophia Canoni. Book provided by Iason Konstantinides
Note: Numbers in curly brackets relate to the footnotes that have beentransferred at the end of the book. My corrections have been included indouble square brackets [[]], while bold words in &&. The tonic systemhas been changed from polytonic to monotonic, otherwise the spelling ofthe book has not been changed.
Σημείωση: Οι αριθμοί σε αγκύλες {} αφορούν στις υποσημειώσεις τωνσελίδων που έχουν μεταφερθεί στο τέλος. Διορθώσεις μου περικλείονται σε διπλέςαγκύλες [[]],ενώ έντονοι χαρακτήρες σε &&. Ο τονισμός έχει αλλάξει απόπολυτονικό σε μονοτονικό. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία τουβιβλίου.
Την κλείδα προς κατανόησιν του μικρού τούτου και δευτερευούσηςσημασίας πλατωνικού διαλόγου ευρίσκομεν εις τον επίλογον αυτού.Εκεί διηγείται ο Κρίτων ο γηραιός φίλος του Σωκράτους προς αυτόν,ότι απερχόμενος εκ του Λυκείου, όπου οι δύο σοφισταί ή μάλλονεριστικοί Ευθύδημος και Διονυσόδωρος είχον κάμη επίδειξιν τηςτέχνης των, συνήντησεν ένα ρήτορα εκ των πεφημισμένων τότε ενΑθήναις· ούτος του εξέφρασε, λέγει, την άκραν του περιφρόνησιν διάτην εριστικήν, αλλά συγχρόνως, ως άνθρωπος ο οποίος μόνον εν τηιδία εαυτού τέχνη βλέπει την αληθινήν σοφίαν, εξέτεινε τηνπεριφρόνησιν και δι' όλους γενικώς τους φιλοσόφους και τηνφιλοσοφίαν. Εξ όσων άλλων λέγονται ενταύθα περί του ρήτορος τούτου,ότι κυρίως ήτο ποιητής λόγων (λογογράφος, ρητοροδιδάσκαλος) και ότιουδέποτε ο ίδιος παρουσιάσθη εις δικαστήριον, εικάζεται πολύπιθανώς ότι πρόκειται περί του Ισοκράτους, εις τους λόγους άλλως τετου οποίου ουχί άπαξ απαντώσι τοιαύται επιπόλαιοι επιθέσειςεναντίον της φιλοσοφίας και των φιλοσόφων, δυνάμεναι εξ ίσου καιαδιακρίτως να αποβλέπωσι και εις τον Πλάτωνα αυτόν και εις τονΑντισθένην και τους Μεγαρικούς και οιονδήποτε άλλον. Και αν ακόμη ηυπόθεσις αύτη περί υπαινιγμού προς τον Ισοκράτην δεν είναι τελείωςβάσιμος (διότι πράγματι πολλοί κριτικοί την επολέμησαν) το βέβαιονείναι οπωσδήποτε ότι ο Πλάτων εγένετο αντικείμενον επιθέσεωςτοιούτου τινός είδους, εκ της οποίας του εδίδετο αφορμή να χωρίσηάπαξ διά παντός τον ιδικόν του σωκρατισμόν των διαφόρων άλλωνσωκρατικών σχολών των αντιπάλων του.
Και τοιουτοτρόπως έγραψε την ευφυεστάτην και αληθώς αριστοφάνειονταύτην σάτυραν, εις την οποίαν παρουσιάζει τους δύο ασήμουςσοφιστάς Ευθύδημον και Διονυσόδωρον, ως αγοραίους γελωτοποιούς,επιδεικνύοντας μετά περισσής αηδίας και ψυχρότητος την διαλεκτικήνεκείνην, ήτις μολονότι πηγάζουσα εκ της σχολής του Σωκράτους,υπέστη τοσαύτην παρέκκλισιν, οφειλομένην κυρίως εις την επίδρασιντου Ζήνωνος. Δια τους δύο τούτους εριστικούς οι παράδοξοισυλλογισμοί δεν είναι πλέον βοηθητικόν απλώς μέσον της γυμναστικήςτου πνεύματος· κατήντησαν να αποτελούν καθ' εαυτούς, ως σοφίσματα,τον σκοπόν ιδίας τέχνης, της εριστικής, ασφαλέστατον δε συγχρόνωςμέσον, υπό τας γνωστάς συνθήκας υπό τας οποίας διετέλει τότε ηΑθηναϊκή κοινωνία, ευκόλου χρηματισμού· προ παντός δε ήσανπροορισμένοι να εκπλήττουν, να περιάγουν εις αμηχανίαν και ναπροκαλούν τους γέλωτας και τας επευφημίας του πλήθους.
Πράγματι οι ελεει