JACOB MARTENS
Een goede zaak wordt nietslecht, omdat sommige van hare voorstanders kwaad hebben bedreven; zijwordt reiner in onze oogen, naarmate zij zich scherper van het bedrijfder zoodanigen afscheidt.
R.Fruin
1921
[5]
I.
’t Was een van de eerste dagen vanZomermaand van het jaar 1566, zeer vroeg in den ochtend.
De zware voordeur van een deftige heerenhuizing, gelegenaan de Vrijdaegsmarkt te Gent, werd voorzichtig geopend en tweejongelieden traden naar buiten. Ze waren voorzien van lange,groengeschilderde hengelroeden en stevige linnen tasschen: blijkbaarwas het om een aanslag op het „schubbigh watervolck” tedoen, dat zij zoo vroeg uit de veeren waren, nu, volgens deoud-stedelijke keure, „het visschen met angelroeden, schakelenende ander visscherstuygh” sinds den eersten van Zomermaand wederwas geoorloofd.
Een van de beide hengelaars was haastig het met boomenbezette plein een eindweegs opgeloopen en had een blik geworpen op dewindvaan onder ’t kruis van de St. Jacobskerk, die haar ouden,zwaren toren statig boven de deftige huizen van de Oostzijde der marktverhief.
—„Een Zuidwesten wind en een beloken lucht,Thierry,” riep hij vroolijk. „Dat belooft een goedevangst!”
—„’t Mag zeker wat bijzonders zijn,als ’t de moeite zal loonen, zoo voor dag en dauw het bed teruimen,” zei de aangesprokene, die blijkbaar niet zeer in zijnhumeur was.
’t Was een slank jonkman van ongeveer twintigjaren, met een donker uiterlijk. Een trek van onverschilligehooghartigheid lag op het welbesneden, bleek gelaat en de koele,gebiedende blik der donkere oogen versterkte dien indruk. [6]
Hoewel het doel van den tocht zeker een eenvoudigekleeding het meest doelmatig en wenschelijk maakte, was hij keuriggekleed in een wambuis en broek van bruin Diestsch laken, waarvan deinsnijdingen in de opgedofte mouwen de geelsatijnen voering vertoonden.De lange zeemlederen hozen verdwenen in een paar k